De titel klinkt vast zwaar. Dat is het ook. Voor mij. Dik zes jaar heb ik geen echte strijd hoeven leveren.
Ik was geweldig en ze vond al mijn ideeën even leuk. Ik moet zeggen….ik bràcht het ook leuk. Makkelijk. Keuze uit twee leuksten. Oh en ze mocht áltijd haar ondergoed en speldjes en elastiekjes voor het haar uitkiezen. Dat voelde alsof zij haar hele eigen leven in de hand had. Denk ik. Zo deed ze in elk geval.
Maar het laatste jaar werd het al moeilijker. In groep drie…ander gebouw…het zicht op échte smaak, hippe dingen wellicht. Er kwam een strijd. Die strijd ging ik op gegeven moment voor het slapen aan. Want ik wist, door bittere ervaring, dat de ochtend géén goed moment was. Voor haar wel. Maar voor mij, haar moeder, niet. Echt *ik-wil-er-niet-over-praten* niet dus.
En dus werd ik savonds bijna een handelaar pur sang. Overenthousiast voorstellen om dat nieuwe jurkje aan te doen. “Nee, weet je wat ik aan wil?” “Toch, niet die strakke spijkerbroek hè?” (Er van uitgaande dat mijn zeven jarige dochter nog niet weet wat een skinny jeans is. Fout. Zo naïef weer, Kim. Maar dit terzijde.)
Afijn, na 5 minuten onderhandelen heeft ze iets klaarliggen waar we beide mee kunnen leven.
Even tussendoor: ik vond eigen mening betreft haar outfit prima zolang ze niet met mij de deur uit hoefde. Klinkt niet echt pedagogisch verantwoord, nee. I know. Maar ze had er vrede mee. Er is niemand die ik ken die zoveel verkleedjurken, tasjes, hoofddeksels en muiltjes heeft dan dat kind wat nu boven ligt te slapen. Haar fantasie is groots en daar horen ook grootse rekwisieten bij. Vind ik. Prima. Tent of hut bouwen onder de tafel, over de bank, on de zandbak, schuur of in je kamer? Prima. Niks is te gek, zolang zij wilt spelen zonder een tablet, tv of zoiets mag ze bijzonder veel. Maar als ik haar dan naar school breng of ergens heen ga dan vind ik het prettig als ik trots naar haar kan kijken.
En vanaf vandaag leer ik dus om me ook trots te voelen als ze een bloemetjesrokje aan heeft met een ander bloemetjes shirt (“kijk, alle twee bloemetjes en dus past dat mooi bij elkaar hè mama?” Zeg daar dan maar ‘ns iets anders van…) en die roze legging want “roze zit ook in dat bloemetje”. Ik hoor mezelf praten, alleen toen ik het zei was het toch anders…
Waarom ik (we, maar heel eerlijk gezegd was het meer mijn strijd…vaderlief vond het al snel goed) de strijd opgeef?
Twee redenen. Eerste: de strijd. Dat zegt genoeg. Ten tweede omdat ik het juist belangrijk vind dat mijn kind een zelfbewuste leuke puber wordt vol zelfvertrouwen. En ja…dan moet moeders dus even chillen en opzouten…
En komt er snel een tweede skinny jeans van de H&M (Ja! dezelfde ja! en nou je mond houden jij!) en gaan die dure leuke merken de deur uit.
Zo jammer …dat opvoeden goed voordoen is… 😉
Dit terzijde... 